Je winkelwagen is momenteel leeg!
Zijn TED-talks zo populair door hun korte duur? Niet helemaal. Hun succes danken ze vooral aan hun storytelling. Via verhalen maken de sprekers complexe ideeën tastbaar.
TED-talks staan wereldwijd bekend om hun vermogen om complexe ideeën op een begrijpelijke en boeiende manier over te brengen. De toekomst van kunstmatige intelligentie, duurzame energieoplossingen, innovaties in gezondheidszorg, de sociale impact van technologie: geen zwaar onderwerp gaan ze uit de weg.
De populariteit van de talks wordt vaak toegeschreven aan hun korte duur. Een TED-talk mag maximaal 18 minuten duren. Dat verplicht de spreker zijn of haar boodschap beknopt en effectief over te brengen. Volgens TED-oprichter Chris Anderson is 18 minuten lang genoeg om een serieus punt te maken, en kort genoeg om mensen geïnteresseerd te houden.
Geen TED-talk zonder storytelling
Die tijdslimiet verklaart maar een deel van het succes. In 18 minuten kan je als spreker een zaal ook in slaap wiegen. Als je je informatie verkeerd verpakt, lijken die 18 minuten een eeuwigheid voor je publiek.
Het succes van de TED-lezingen kunnen we grotendeels toeschrijven aan de krachtige techniek die de sprekers hanteren: storytelling. Ze worden daar ook vaak in gecoacht door de organisator.
Hoe pakken de sprekers zo’n talk precies aan? En waarom is storytelling zo effectief als je over complexe ideeën wil communiceren?
Storytelling in TED Talks
Een willekeurig voorbeeld: de TED-talk van geheugenexperte Elizabeth Loftus. Ze steekt meteen van wal met het verhaal van Steve Titus, een 31-jarige man die onterecht opgepakt en veroordeeld wordt voor een verkrachting. Het slachtoffer had hem formeel herkend. Loftus begint niet met zich voor te stellen, ze begint niet met haar theorie uit de doeken te doen. Nee, eerst een verhaal.
En meteen heeft ze onze aandacht. Zodra ze die heeft, ontvouwt ze haar theorie over valse herinneringen. Geen simpele kost, maar we snappen meteen wat deze wetenschapper wil zeggen. Dankzij het verhaal dat we net hebben gehoord.
Storytelling maakt informatie aanschouwelijk
Storytelling is een oeroude vorm van communiceren. We kunnen niet zonder. Verhalen helpen ons om de wereld om ons heen te begrijpen en geven betekenis aan onze ervaringen. Ze maken abstracte informatie concreet, tastbaar, aanschouwelijk – je ziet letterlijk beelden in je hoofd – en daardoor aantrekkelijk. Daardoor wordt het gemakkelijker om deze informatie te onthouden en te delen.
Een goede spreker begint vaak met een verhaal. In een verhaal draait het altijd om één concrete persoon, de hoofdpersoon – Steve Titus in het verhaal van Loftus. Die menselijke focus maakt de informatie meteen herkenbaar.
De hoofdpersoon wordt helemaal interessant voor het publiek als hij iets meemaakt, als hij een obstakel op zijn pad vindt – Steve wordt onterecht opgepakt en veroordeeld. Het obstakel creëert een spanningsboog: het publiek weet dat de hoofdpersoon in actie zal moeten schieten om zijn obstakel uit de weg te ruimen – Steve zoekt de echte dader via een journalist en spant een rechtszaak aan tegen de politie (helaas loopt het voor hem niet goed af: hij sterft aan een hartaanval).
Locomotief-methode
We noemen deze teckniek vaak de locomotief-methode. Je zou de informatie die je wil delen met je publiek, kunnen vergelijken met een trein. Je verhaal is dan de locomotief. De wagons, dat zijn je argumenten, interpretaties, opinies, verklaringen, feiten en cijfers – voor Loftus: haar theorie over hoe ons geheugen ons op het verkeerde been kan zetten.
De locomotief heeft een dubbele functie. Hij trekt moeiteloos je zware informatietrein op gang omdat niets zo’n krachtige motor heeft als storytelling. Je maakt meteen connectie met je publiek.
De tweede functie is dat de trein moet blijven rijden. Ook al moet hij zware wagons trekken, hij houdt het tempo erin, dankzij zijn krachtige motor. De uitleg van de expert klinkt abstract, is vaak niet licht, maar doordat je zopas hebt gezien waarover de uitleg gaat, wordt die ineens veel duidelijker, komt alles veel minder zwaar over. Door eerst het verhaal over Steve Titus gehoord te hebben, snapt Loftus’ publiek meteen wat ze met die valse herinneringen bedoelt.
Verhalen raken emotioneel en rationeel
De locomotief-methode kun je niet alleen toepassen in lezingen, maar ook in andere communivatievormen. In een artikel bijvoorbeeld; journalisten weten zeer goed dat ze beter van een concreet verhaal vertrekken als ze een moeilijk thema moeten uitleggen. Of in een gesprek of overleg; begin met een verhaal en je collega of klant zal veel sneller de technische details van je uitleg snappen.
De kracht van storytelling is dat het mensen zowel emotioneel als rationeel raakt. Geen enkele andere manier van communiceren kan dat. Je publiek voelt iets omdat het meeleeft met de persoon waarover het verhaal gaat.
Tegelijk geeft een verhaal je publiek inzicht. Er ontstaat betekenis. Het filtert slechts enkele elementen uit de complexe werkelijkheid, plaatst die in een bepaalde volgorde en maakt zo duidelijk dat uit het een het ander volgt. Een verhaal brengt orde in de chaos. In de paar minuten storytelling waarmee je lezing, tekst of gesprek begint, heb je eigenlijk al iets uitgelegd zonder het echt uit te leggen.
TED-talk van Brené Brown
Een ander voorbeeld van TED-storytelling is Brené Brown over de kracht van kwetsbaarheid, een van de meest bekeken TED-talks ooit.
Ook Brown valt met de deur in huis. Ze stelt zich niet voor. Ze begint meteen haar persoonlijke verhaal te vertellen, over haar onderzoek, haar wetenschappelijke zoektocht, de vele obstakels die ze daarin tegenkwam, ook innerlijke obstakels, haar eigen kwetsbaarheid.
Eigenlijk is de hele TED-talk van Brené Brown één lang verhaal. Geleidelijk aan, bijna ongemerkt, schuift ze daar haar wetenschappelijke inzichten over kwetsbaarheid tussen. Het publiek heeft het niet door. De abstracte ideeën gaan er als zoetekoek in. Het publiek merkt ook niet dat Brown 2 minuten over haar 18 minuten-limiet gaat.
Geef een reactie